نام اختصاری:IgM

سایر نام ها: ایمنوگلبولین M، آنتی بادی M، Gamma- Globulin M

بخش مورد انجام : ایمونوبیوشیمی

نوع نمونه قابل اندازه گیری: سرم تازه

حجم نمونه مورد نیاز: ml1

شرایط نمونه گیری: نیاز به ناشتایی یا آمادگی بخصوصی نمی باشد.

ملاحظات نمونه گیری: ترجیحاً پس از نمونه گیری وریدی بلافاصله سرم را جدا کرده و آن را تا زمان آزمایش در C^◦ 4 نگهداری کنید.

موارد عدم پذیرش نمونه: نمونه شدیداً لیپمیک مورد قبول نمی باشد.

شرایط نگهداری: نمونه در C^◦ 4 به مدت 72 ساعت و در C^◦20-  به مدت 28 روز پایدار است.

کاربردهای بالینی:

1-    تشخیص و پایش منوکلونال گاماپاتی و نقص های  سیستم ایمنی هومورال

2-    افزایش IgM نشان دهنده عفونت یا التهاب در بدن می باشد.

روش ارجح: توربيدومتري

سایر روشها:ELISA،RIA ، نفلومتري و ايمنوالكتروفورز

مقادیر طبیعی:

کمتر از 5 ماهگی 26-122 mg/dL :

1. :       32-132 mg/dL

9 تا 15 ماهگی:   40-143 mg/dL

15 تا 24 ماهگی:  46-152 mg/dL

2 تا 4 سالگی:     37-184 mg/dL

4 تا 7 سالگی:    37-224 mg/dL

7 تا 10 سالگی:   38-251 mg/dL

10 تا 13 سالگی:41-255 mg/dL

13 تا 16 سالگی:45-244 mg/dL

16 تا 18 سالگی:49-201 mg/dL

18 سال و بالاتر 37-286 mg/dL :

تفسیر:

افزايش IgM در سرم دلالت بر يك بيماري تازه مي كند. افزايش IgM پلي كلونال دلالت بر عفونت هاي ويروسي نظير هپاتيت ويروسي يا مونونوكلئوز يا پاسخ اوليه به عفونت هاي باكتريايي و انگلي است.

IgM اليگوكلونال در ديس گاماگلوبينمي، ساركوئيدوز مزمن، بيماري واسكولار كلاژن، سندرم نفروتيك افزايش دارد.

IgM منوكلونال در ماكروكلوبينمي والدنشتروم، لنفوم بدخيم، رتيكولوزيس، بيماري هموليز آلگوتيناسيون سرد مشاهده مي شود.

 كاهش IgM در نقص ايمني هومورال، هيپوگاماگلوبينمي، مولتيپل مايلوماIgG  و IgA ، انتروپاتي همراه با از دست دادن پروتئين مشاهده مي شود. افراد با IgM پايين بيشتر در معرض ابتلا به لنفوما مي باشند.

عوامل مداخله گر:

نمونه هايي كه در حرارت C^◦ 37 يا بيشتر قرار گیرند منجر به كاهش كاذب در سطح Igm مي شود. مصرف داروهايي نظير كلروپرومازين در invivo سبب افزايش IgM در سرم و مصرف دكستران املاح طلا و كاربامازپين سبب كاهش IgM در سرم مي شوند. سرم ليپميك سبب تداخل در نتايج آزمون مي گردد.

توضیحات:

·        اين آزمايش غربالي براي نمونه هاي نوزادان و تشخيص عفونت ها و  پايش درمان آن ها كمك مي كند.

·   در برخي موارد لوپوس اریتروماتوز، آرتريت روماتوئيد، آتاكسي- تلانژيكتازيا ممكن است.

·     مقدار IgM به طور كاذب بيشتر از مقدار واقعي به دست آيد ( به علت سنتز IgM مونومر در اين موارد و سرعت انتشار زيادتر آن نسبت به IgM پنتامر طبيعي).

·     الكتروفورز ايمنوگلوبولين با تيتر بالا براي افتراق كلاس آنتی بادی پلي كلونال از منوكلونال به كار مي رود. همچنين ايمنوفيكساسيون براي توصيف كلاس آنتی بادی  منوكلونال به كار مي رود.

منابع:

1. Webster ADB: Laboratory Investigation of primary deficiency of the lymphoid system. In Clinics in Immunology and Allergy. Vol. 5. 3rd edition. Philadelphia, WB Saunders Company, 1985, pp 447-468

2. Pinching AJ: Laboratory investigation of secondary immunodeficiency. In Clinics in Immunology and Allergy. Vol. 5. Third edition. Philadelphia, WB Saunders Company, 1985, pp 469-490

3. Dispenzieri A, Gertz MA, Kyle RA: Distribution of diseases associated with moderate polyclonal gammopathy in patients seen at Mayo Clinic during 1991. Blood 1997;90:353

4. Kyle RA, Greipp PR: The laboratory investigation of monoclonal gammopathies. Mayo Clin Proc 1978;53:719-739

5. Ballow M, O'Neil KM: Approach to the patient with recurrent infections. In Allergy: Principles and Practice. Vol. 2. Fourth edition. Edited by E Middleton Jr, CE Reed, EF Ellis, et al. St. Louis, MO, Mosby-Year Book, Inc., 1993, pp 1027-1058

6. Kyle RA: Detection of quantitation of monoclonal proteins. Clin Immunol Newsletter 1990;10:84-86