نام اختصاری: Cl

سایر نام ها: کلر ادرار

بخش مورد انجام : بیوشیمی

نوع نمونه قابل اندازه گیری: ادرار 24 ساعته

حجم نمونه مورد نیاز: 5 ml

شرایط نمونه گیری:

1. نیاز به ناشتا بودن نمی باشد.

2. ادرار 24 ساعته بطور صحیح جمع آوری گردد.

 3. نیاز به ماده نگهدارنده نمی باشد و ظرف ادرار در یخچال نگهداری شود.

ملاحظات نمونه گیری:

1-    حجم ادرار 24 ساعته را یادداشت کنید.

2-    در صورت عدم دسترسی به یخچال از 10 ml تولوئن به عنوان ماده نگهدارنده در شروع نمونه برداری استفاده کنید

موارد عدم پذیرش نمونه: -

شرایط نگهداری: نمونه ادرار در دمای C^◦ 4 و C^◦20-  به مدت 7 روز پایدار است.

کاربردهای بالینی: اندازه گیری کلر ادرار برای تشخیص دهیدراتاسیون مفید بوده، همچنین به عنوان راهنمای تعادل مایعات بدن، الکترولیتیها و اسید و باز بدن به کار می رود.

روش مرجع: تیتراسیون کلریمتریک -آمپرومتریک

روش ارجح: کلریمتریک (پرکلرات آهن)-  تیتراسیون آمپرومتریک

سایر روشها: کلریمتریک، ISE ( الکترود انتخابی یونی) (اتوماتیک)

مقادیر طبیعی:

بزرگسالان: (110 - 250 mmol/day (mEq/day

کودکان:15 - 40 mmol/day

نوزادان: 2 - 10 mmol/day 

تفسیر:

اندازه گیری کلر برای پی بردن به تأثیر کاهش نمک غذایی با اهمیت درمانی فوق العاده زیاد در بیماران مبتلا به بیماری های قلبی و عروقی، فشار خون، بیماری های کبدی و کلیوی سودمند است. کلر ادرار اغلب همراه سدیم و پتاسیم به عنوان آزمایش ادرار 24 ساعته درخواست می شود. گپ آنیونی ادرار (Na+KCL) در ارزیابی آلکالوز متابولیک کاربرد دارد.

افزایش کلر ادرار : دهیدراتاسیون، اسیدوزتوبولی کلیه و تخلیه پتاسیم

کاهش کلر ادرار: ترشح نامناسب هورمونADH  یا SIADH ، استفراغ، اسهال، گاستریت، آدیسون، آلکالوز متابولیک، درمان با دیورتیک ها و تومور کولون

عوامل مداخله گر:

درمان با کاربنی سیلین، مصرف مقادیر زیاد الکل، تجویز کلرید آمونیوم، تزریق بیش از حد نرمال سالین، سولفیدها، سیانیدها، هالوژن ها، بروماید و سولفیدریل ها، مصرف دیورتیکها، استازولامید، کلوپامید و کورتیکواستروئیدها موجب تداخل در شرایط داخل بدنinvivo) (می گردد.

توضیحات:

مقادیر ادراری بالای سایر یون های هالید ( برای مثال برومید، فلورید، یدید) ممکن است منجر به افزایش و خوانش کاذب در الکترود انتخاب یونی کلر گردد.

منابع:

1. Tietz Textbook of Clinical Chemistry. Third edition. Edited by CA Burtis, ER Ashwood. Philadelphia, WB Saunders Company, 1999

2. Toffaletti J: Electrolytes. In Professional Practice in Clinical Chemistry: A Review. Edited by DR Dufour, N Rifai. Washington, AACC Press, 1993

3. Kamel KS, Ethier JH, Richardson RM, et al: Urine electrolytes and osmolality: when and how to use them. Am J Nephrol 1990;10:89-102

4. کتاب جامع تجهيزات آزمايشگاهي و فراورده هاي تشخيصي دکتر حميدرضا سقا و همکاران